Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1284

 — I ja także — odpowiedział młodzieniec.
 — Pan jesteś wice-hrabia Ernauton de Carmainges.
 — A pan jesteś widmem chyba.
 — Prawda, jakby z obłoków spadam.
 — Koniec końcem, czego pan żądasz? — zapytał młodzieniec cierpko.
 — Przepraszam, może panu przeszkadzam.
 — Bynajmniej, tylko proszę mi powiedzieć, czego żądasz?
 — Nic, tylko chciałem mówić z panem domu.
 — A więc pan mów.
 — Jak to?
 — Bo panem domu ja jestem.
 — Pan?... od jakiego czasu?
 — Od trzech dni.
 — Dom więc był do sprzedania?
 — Zapewne, skoro go kupiłem.
 — A dawny właściciel?
 — Jak pan wadzisz, już tu nie mieszka.
 — A gdzie się znajduje?
 — Nie wiem.
 Porozumiejmy się — rzekł Chicot.
 — I owszem.... — odpowiedział Ernauton z wyraźną niecierpliwością — ale mówmy predzej.