Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1285

 — Dawny właściciel był człowiekiem mającym lat dwadzieścia pięć do trzydziestu.
 — Bynajmniej, był to starzec siedmdziesięcioletni.
 — Łysy?
 — Nie, miał gęste siwe włosy.
 — Miał ogromną, bliznę po lewej stronie twarzy.
 — Nie widziałem blizny, ale bardzo wiele zmarszczek.
 — Nic tego nie pojmuję — rzekł Chicot.
 — Nakoniec — odezwał się Ernauton po chwili milczenia — czegóż pan żądasz od tego człowieka?
 Chicot miał szczerze powiedzieć po co przyszedł, lecz tajemnicze zjawienie się Ernautona przypomniało mu pewne przysłowie.
 — Chciałem go odwiedzić jako sąsiada — rzekł.
 Tym sposobem, Chicot nie kłamał i nic nie powiedział.
 — Mój kochany panie — mówił Ernauton z grzecznością, lecz znacznie zmniejszając otwór drzwi, które trzymał na wpół przymknięte — bardzo mi przykro, że nie mogę dać objaśnień dokładniejszych.