Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1286

 — Dziękuję panu — rzekł Chicot — dowiem się gdzieindziej.
 — Lecz — mówił dalej Ernauton coraz bardziej drzwi przymykając — to jednak przyjemnie jest dla mnie, że zbliżyłem się z tobą.
 — Wołałbyś, żebyś mnie nigdy nie widział mruknął Chicot, oddając ukłon za ukłon.
 Jednak, pomimo tej odpowiedzi, Chicot, roztargniony, zapomniał oddalić się; Ernauton zaś zamykał drzwi mówiąc:
 — Do widzenia.
 — Jeszcze chwilę, panie de Carmainges — rzekł Chicot.
 — Żałuję mocno — odrzekł Ernauton — że nie mam czasu; czekam tu na pewną osobę, która byłaby obrażoną, gdyby ją przyjmowano publicznie.
 — A!... rozumiem — odpowiedział Chicot; — oddalam się i przepraszam.
 — Żegnam pana.
 — Do widzenia.
 I Chicot zwolna się cofając, widział jak mu drzwi przed nosem zamknięto.
 Słuchał czy podejrzliwy młodzieniec czatuje na jego odejście, lecz Ernauton wchodził na schody; Chicot więc udał się do swego domu i w nim się zamknął, z postanowieniem szano-