Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/129

 — O! ho! tak obszerna sala a niema ani jednego pijaka. Bardzo dobrze!
 Pan Fournichon spojrzał nań zdziwiony, jego żona zaś roztropnie uśmiechnęła się.
 — Ale — mówił dalej kapitan — albo wasz dom, albo też wasze postępowanie odstręcza ztąd konsumentów?
 — Dzięki Bogu, ani jedno ani drugie, panie — odparła pani Fournichon — tylko, że to nowy cyrkuł, a przy tem robimy wybór w gościach.
 — A! bardzo dobrze — rzekł kapitan.
 Tymczasem pan Fournichon raczył kiwnąć głową, potwierdzając odpowiedź małżonki.
 — I tak naprzykład — dodała znacząco, mrugając i zdradzając się, że jest autorką pomysłu o „Różanym krzaku miłości” — dla takiego gościa, jak Wasza wielmożność, chętnie odprawilibyśmy tuzin innych.
 — To grzecznie, moja piękna gosposiu... dziękuję.
 — Może pan raczy skosztować wina?... — spytał Fournichon mniej chrypliwym głosem.
 — Może pan raczy zwiedzić mieszkanie — spytała pani Fournichon głosem, jak najprzyjemniejszym.