Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1292

odpasał więc długi miecz, wziął go pod pachę i spiesznie zeszedł ze schodów.
 Chicot umiał otwierać drzwi bez skrzypienia, co jest koniecznem dla każdego, kto chce podsłuchiwać z korzyścią.
 Stanął pod kolumną balkonu i czekał.
 Zaledwie stanął, aliści drzwi domku otwarły się na jeden wyraz, który nieznajomy cicho, przez dziurkę od klucza wymówił; jednak pozostał na progu, po chwili nieznajoma pani ukazała się.
 Jeździec wziął ją pod rękę podprowadził do lektyki, zamknął ją i wsiadł na konia.
 — Nie ma co wątpić, to mąż — rzekł Chicot — jednak poczciwa dusza, nie szuka pana Ernautona, aby go żywcem rozszarpać.
 Lektyka puściła się w drogę a za nią jeździec.
 — Na Boga, muszę iść za niemi — rzekł Chicot — muszę, wiedzieć co to za jedni i gdzie się udają; zawsze z tego wyciągnę radę dla mojego przyjaciela pana de Carmainges.
 W rzeczy samej, Chicot udał się za orszakiem, uważając na to, aby się trzymać ścian murów i stąpaniem nie sprawić łoskotu.
 Wielkie było zadziwienie Chicota, skoro