Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1296

 A wołał głosem tak wojskowym, że mnich, aż zadrżał.
 — Kto mnie woła?... — zapytał wyzywająco.
 — Ja!... — odpowiedział Chicot stając przed jakóbitą — a co, poznajesz mnie synku?
 — A! pan Robert Briquet! — zawołał mnich.
 — Ja sam, kochanku. Gdzie idziesz tak późno, moje dziecię?
 — Do opactwa, panie Briquet.
 — Dobrze, ale zkąd wracasz?
 — Ja?
 — Zapewne, że ty, włóczęgo.
 Młodzieniec zadrżał.
 — Nie wiem co mówisz panie Briquet — odpowiedział — wysłany byłem w ważnym interesie przez Dom Modesta, on sam może ci to powiedzieć, jeżeli zechcesz.
 — Wszystko to dobrze, mój ty świętoszku, ale bierzemy knot za świecę.
 — Wszakże się dobrze rozumiemy.
 — Ale bo widzisz, to niezwyczajne, aby suknia twojej podobna wychodziła z szynku.
 — Z szynku, ja?
 — Alboż dom, z którego wyszedłeś nie jest zajazdem pod „Pięknym Rycerzem”? A! widzisz kochanku złapałem cię.