Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1299

Chicot spodziewał; nie sądził zaczynając, aby rana tak była głęboką.
 Jakób odwrócił się jak wąż, którego udeptano.
 — Nieprawda — rzekł zarumieniony ze wstydu i gniewu, ja wcale nie patrzę na kobiety.
 — Jakkolwiekbądż — mówił dalej Chicot — śliczna kobieta znajduje się w zajeździe pod „Pięknym Rycerzem” i kiedy ztamtąd wychodziłeś, odwracałeś się, aby ją widzieć jeszcze, wiem, że na nią czekałeś i że z nią mówiłeś.
 Jakób nie mógł się powstrzymać.
 — Tak, mówiłem z nią — odpowiedział — alboż to grzech mówić z kobietami?
 — Jeżeli się z niemi rozmawia bez żądzy i bez pokusy szatańskiej.
 — Szatan nie miał udziału w tem wszystkiem, albowiem potrzeba było, abym mówił z tą kobietą i list jej oddał.
 — List od Dom Modesta?... — zawołał Chicot.
 — Tak, od niego samego; teraz idź pan skarżyć.
 Chicot do tej chwili idący w domysłach na ślepy traf, uczuł, jakby błyskawica mózg mu rozjaśniła.
 — A!... — rzekł — ja o tem wiedziałem.