Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/130

 — Gotów jestem na jedno i drugie — odpowiedział kapitan.
 Fourniclwn zbiegł do piwnicy, a jego żona tymczasam wskazała gościowi schody prowadzące do wieżyczek, a poprzedzając go, zalotnie podniosła spódniczkę i na każdym stopniu skrzypnęła prawdziwym paryzkim trzewiczkiem.
 — Ileż tu osób pomieścić możecie?... — zapytał kapitan, gdy wszedł na pierwsze piętro.
 — Trzydzieści, a pomiędzy niemi dziesięciu panów.
 — To mało, piękna gosposiu — odparł kapitan.
 — A dla czego, proszę pana?
 — Miałem pewien zamiar, ale nie mówmy już o nim.
 — A! pan nie znajdziesz nigdzie lepszej oberży, jak pod „Różanym krzakiem miłości...”
 — Jakto! „Różanym krzakiem miłości“?
 — Pod „Mieczem walecznego rycerza“, chciałam powiedzieć, chyba w Luwrze i jego przyległościach...
 — Nieznajomy utkwił w niej dziwne spojrzenie.
 — Masz pani słuszność — rzekł — chyba w Luwrze...