Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1300

 — Co pan wiedziałeś?
 — To, czegoś mi nie chciał powiedzieć.
 — Nigdy nie zwykłem wyjawiać moich tajemnic, a tem bardziej cudzych.
 — Tak; lecz mnie...
 — Dlaczegóż to panu?
 — Bo jestem przyjacielem Dom Modesta, a potem...
 — Cóż dalej?
 — Potem, ja naprzód wiem wszystko, co mi możesz powiedzieć.
 Jakób spojrzał na Chicota kiwając głową, i uśmiechając się z niedowierzaniem.
 — Kiedy tak, to ja ci powiem, czego ty nie chcesz mi powiedzieć.
 — Bardzo dobrze — rzekł Clement.
 — Najprzód — mówił Chicot — ten biedny Boromeusz...
 Twarz Jakóba zachmurzyła się.
 — A!... — rzekł — gdybym tam był...
 — Gdybyś tam był?...
 — Nie byłoby do tego przyszło.
 — Byłbyś go bronił przeciw szwajcarom, z któremi się pokłócił?
 — Byłbym go bronił przeciwko wszystkim.
 — Tak, żeby nie poległ?
 — Albo jabym był z nim zginął.