Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/131

 A na stronie dodał:
 — Dla czegóż nie? tam byłoby lepiej i wygodniej. Mówisz więc moja dobra kobieto, — znowu na głos powiedział — że mogłabyś przyjąć trzydzieści osób na mieszkanie?
 — Bezwątpienia.
 — Ale to tylko na jeden dzień?
 — O!... na jeden dzień, mogłabym przyjąć czterdzieści, a nawet czterdzieści pięć.
 — Czterdzieści pięć?... krwi boska, to właśnie moja liczba!
 — Wistocie?... no proszę co za szczęśliwy traf!...
 — I pomieścisz ich moja kobieto tak, że na podwórzu żadnego hałasu słychać nie będzie?
 — Czasami, w niedzielę, miewamy tu po ośmdziesięciu żołnierzy.
 — A przed domem niema zbiegowiska, ani ciekawych między sąsiadami?
 — O!.. nigdy, na imię boskie; naszym sąsiadem jest tylko jeden bardzo zacny obywatel, który się nigdy w cudze interesa niewdaje; sąsiadką zaś jakaś pani żyjąca tak samotnie, iż chociaż już trzy tygodnie w tym cyrkule mieszka, jeszczem jej wcale nie widziała. Wszyscy inni są z nizkiej klasy ludu.