Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1312

 Jego nazwisko otworzyło mu bramy zamku, który książę zamieszkiwał; na pozyskanie jednak posłuchania, więcej jak godzinę czekać było potrzeba.
 Książę, mówili jedni, był w swoich apartamentach; drudzy powiadali, że spał, inni, że się bawił muzyką?
 Nikt jednak z domowników nie umiał nic pewnego powiedzieć.
 Henryk nalegał, aby prędzej uwolnić się od obowiązku i cały oddać smutkowi.
 Skutkiem nalegania, ponieważ wiedziano jak brat jego poufały jest z księciem, wprowadzono go do jednego z salonów na pierwszem piętrze, gdzie książę zezwolił na przyjęcie.
 W pół godziny, noc zapadła.
 Ciężki i wlokący się chód księcia andegaweńskiego dał się słyszeć na galeryi.
 Henryk go poznał i gotował się do ceremoniału.
 Lecz książę, który zdawało się, że śpieszy, uwolnił go od formalności, biorąc za rękę i ściskając.
 — Jak się masz, hrabio — rzekł — po co się kłopoczesz i odwiedzasz nieszczęśliwego, pokonanego...