Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1322

 — Patrzaj pan — mówił wachmistrz — widzisz go tam?... Idzie około płotu; zaczekaj pan znowu się pokaże; patrzaj pan, w tę przestrzeń oświetloną księżycem... oto on! oto on!
 — Widzę go.
 — Czy nie prawda, że coś złowróżbnego?
 — Tak, masz racyę — odpowiedział du Bouchage zachmurzając się.
 — Czy pan sądzisz, że to szpieg.
 — Ja o niczem nie sądzę i wierzę we wszystko.
 — Patrzaj pan, idzie z pawilonu księcia do cieplarni.
 — Więc pawilon księcia jest tam?.. — zapytał Henryk, wskazując palcem punkt, z którego zdawało się, że wyszedł nieznajomy.
 — Patrz pan na to światełko, drżąco wśród liści.
 — Widzę.
 — Tam jest pokój jadalny.
 — A! — zawołał Henryk — otóż znowu go widać.
 — Zapewne idzie do cieplarni połączyć się ze swoim towarzyszem. Czy słyszysz pan?
 — Co takiego?
 — Skrzypienie klucza w zamku.