Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1323

 — To dziwna — rzekł du Bouchage — wszystko to jest zwyczajnem, a jednakże...
 — A jednak pan drżysz, nieprawdaż?
 — Tak — odpowiedział hrabia — ale co to jeszcze?
 Dał się słyszeć pewien rodzaj dzwonienia.
 — To znak na wieczerzę w domu księcia, czy pójdziesz wieczerzać z nami, panie hrabio?
 — Dziękuję; jeżeli jeść mi się zachce, zażądam.
 — Nie czekaj pan tego i pójdź rozweselić się w naszem towarzystwie.
 — O! nie, to niepodobna.
 — A to dlaczego?
 — Jego książęca mość zalecił mi prawie, abym jadał u siebie, a zatem nie zabieram ci czasu.
 — Dobranoc, panie hrabio, a czuwaj nad naszem widziadłem.
 — O! ręczę ci za to — odpowiedział Henryk, i lękając się, żeby nadto nie powiedział, dodał: — chyba że mnie sen opanuje. A to nawet zdaje mi się pożyteczniejszem i zdrowszem jest, niż śledzić widma i szpiegów.
 — Zapewne — odpowiedział wachmistrz z uśmiechem.