Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/133

 — Panie — zawołał — będziesz tutaj gospodarzem, panem domu; dla Boga, bez kwestyi, wszystkich pańskich przyjaciół przyj mierny z otwartemi rękami.
 — Ja ich nienazwałem przyjaciółmi, mój kochany — dumnie odparł kapitan — lecz tylko współziomkami.
 — Tak, tak, to są współziomkowie waszej Wielmożności; omyliłem się, przepraszam.
 Rozgniewana pani Fournichon, odwróciła się; róże miłości bowiem zmieniły się w stos halabard.
 — Dacie im wieczerzę — mówił dalej kapitan.
 — Bardzo dobrze.
 — A nawet przygotujecie dla nich nocleg, jeżelibym jeszcze nieznalazł dla nich mieszkania.
 — Bardzo dobrze.
 — Słowem musicie zupełnie poddać się ich wyrozumiałości i o nic zgoła nie wypytywać.
 — Zgoda panie.
 — Oto trzydzieści liwrów zadatku.
 — Umoma już zawarta, łaskawy panie, współziomków pańskich przyjmiemy po królewsku, a jeżeli pan zechcesz się sam o tem przekonać i skosztować wina...
 — Dziękuję, nie pijam nigdy.