Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1332

przymus, zachowując uśmiech na ustach i utrzymując rozmowę.
 Henryk ukryty w cieniu drzew, darł piersi i wyklinał wszystkie kobiety.
 Zdawało mu się niegodziwem i potwornem, że kobieta tak czysta i nieprzystępna poświęca się człowiekowi, który jest księciem i mieszka w złoconym pałacu.
 Jego wstręt dla Remyego był tak wielki, że pragnął szarpać mu wnętrzności, aby się przekonać, czy ma serce i krew ludzką.
 Wśród wściekłości i pogardy, upływał czas wieczerzy, rozkoszny dla księcia Andegaweńskiego.
 Dyana zadzwoniła.
 Książę rozgrzany winem i grzecznemi słówkami, wstał od stołu, aby uściskać Dyanę.
 Cała krew Henryka zastygła w żyłach.
 Szukał u boku miecza, u pasa sztyletu.
 Dyana z dziwnym uśmiechem, któremu równego na żadnej nie było twarzy, na drodze go zatrzymała.
 — Mości książę — rzekła — pozwól abym przed powstaniem od stołu, podzieliła z tobą owoc, który mi się podoba.
 To mówiąc, wyciągnęła rękę ku złotemu koszykowi filigranowej roboty, na którym było ze