Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1334

idąc Dyana obtarła chustką nożyk i włożyła do pochwy.
 Przybyli pod kłąb, gdzie się ukrywał Henryk.
 Książę miłośnie przycisnął do serca rękę młodej kobiety.
 — Lepiej mi — rzekł — a jednak czuję jakąś ociężałość w głowie; przekonaj się pani jak cię kocham.
 Dyana urwała kilka kwiatków jaśminu i dwie piękne róże, rosnące obok posągu, za którym ukrywał się Henryk.
 — Co pani robisz?... — zapytał książę.
 — Zapewniano mnie, Mości książę — odpowiedziała — że zapach kwiatów jest najlepszym na omdlenie środkiem. Zbieram bukiet w nadziei, że przezemnie podany, będzie miał wpływ magiczny, jakiego pragnę.
 Ale zbierając do bukietu kwiaty, jednę upuściła różę, którą książę podniósł z grzecznością.
 Jakkolwiek poruszenie Franciszka było pośpieszne, nie przeszkodziło jednak Dyanie wylać na drugą różę kilku kropel płynu, zawartego w flaszeczce, jaką miała za gorsem.
 Odbierając różę, którą książę podniósł i kładąc ją za pas, rzekła:
 — Ta dla mnie, pomieniajmy się.