Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1336

by Dyana opierała się na jego ręce, on wsparł się na ramieniu Dyany i dzięki temu wsparciu, szedł lepiej, a nawet jego usta dotknęły szyi Dyany.
 Zadrżała, jakby nie pocałunek a rozpalone żelazo dotknęło jej ciała.
 — Remy, pochodni!... — zawołała — pochodni!
 Wtedy, Remy wszedł do sali jadalnej i u świec na stole zapalił pochodnię; następnie wychodząc do przedsionka — rzekł.
 — Oto jest, pani.
 — Gdzie chcesz iść Mości książę?... — zapytała Dyana chwytając pochodnię i odwracając głowę.
 — Do siebie! do siebie!... ale ty pani odprowadzisz mnie, wszak prawda?... — odrzekł książę w upojeniu.
 — Chętnie Mości książę — odpowiedziała Dyana.
 Remy otworzył okno w pawilonie, przez które powietrze tak ciągnęło, że pochodnia niesiona przez Dyanę, dym i płomień rzucała na twarz Franciszka.
 Tak przebyli galeryę aż do pokoju księcia i znikli za obrazem, który mu za drzwi służył.
 Henryk widział to wszystko ze wzrastającą wściekłością, a jednak nie miał siły poruszyć się.
 Rzcby można, że nie miał siły nawet zło-