Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/134

 Kapitan zbliżył się do okna i przywołał żołnierza pilnującego koni.
 Tymczasem panu Fournichon przyszła na myśl pewna uwaga.
 — Łaskawy panie — rzekł on (bo skoro dostał tak wspaniałomyślnie zapłacone trzy pistole zadatku, zaraz nieznajomego nazwał łaskawym panem:) a jakże poznam tych panów?
 — Prawda, krwi boska! zapomniałem; podaj mi lak, papier i świecę.
 Pani Fournichon wszystkiego dostarczyła.
 Kapitan wycisnął na laku sygnet, który nosił na lewej ręce.
 — Czy widzisz tę figurę? — zapytał.
 — Na honor, co za piękna kobieta.
 — Tak, to Kleopatra. Otóż, każdy z moich współziomków okaże ci podobny wycisk, przyjmiesz więc takiego... Czy zrozumiałeś?...
 — Na jak długo?
 — Jeszcze nie wiem; później otrzymacie w tym względzie moje rozkazy.
 — Będziemy ich oczekiwać.
 Piękny kapitan zszedł po schodach, wsiadł na koń i dobrym kłusem odjechał.
 Małżonkowie Fournichon oczekując na powrót jego, schowali do kieszeni trzydzieści li-