Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1345

 — Jeszcześmy nie sprzątnęli, albowiem książę zakazał aby nikogo do pawilonu nie wpuszczano.
 — Nikt więc tutaj dostać się nie mógł?
 — Tak, Najjaśniejsza pani.
 — Oddalcie się.
 Tym razem Katarzyna zupełnie samą była.
 Zostawiwszy księcia na łóżku jak go położono, zaczęła pilnie badać symptomaty i znaki, które występowały przed jej oczyma, jako następstwo jej obawy i podejrzeń.
 Widziała, że czoło Franciszka było siarczanego koloru, oczy zakrwawione i otoczone w około niebieskiemi plamy, usta wykrzywione i spalone, jak zazwyczaj w wielkich boleściach.
 Ten sam znak zauważyła na nosie.
 — Przekonajmy się — rzekła spoglądając w około księcia.
 Pierwszą rzeczą, jaka jej wpadła pod oczy, była pochodnia, zapalona wczoraj przez Remyego.
 — Ta świeca, długo się paliła — rzekła — widać więc, że Franciszek w tym był pokoju. A!... otóż i bukiet na kobiercu.
 Katarzyna pochwyciwszy go zauważyła, że wszystkie w nim kwiaty były świeże, wyjąwszy jednej róży, zczerniałej i zeschłej.
 — Co to jest?... czem pokropiono ten kwia-