Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1348

ktoś inny to uczynił i muszę poznać mordercę. Kto wchodził do pawilonu?
 — Jakiś stary człowiek nędznie ubrany, którego książę od dwóch dni przyjmował.
 — Ale... kobieta?
 — Nie widzieliśmy. O jakiej kobiecie Wasza królewska mość chce mówić?
 — Jakaś kobieta była tutaj, która uwiła bukiet.
 Lokaje spojrzeli po sobie z taką naiwnością, że Katarzyna z ich spojrzeń odgadła niewinność.
 — Niech mi przywołują — rzekła — rządzcę miasta i rządzcę pałacu.
 Lokaje zwrócili się ku drzwiom.
 — Jeszcze chwilę — dodała Katarzyna jednym wyrazem zatrzymując ich na progu, tylko ja i wy wiecie co mówiłam; jeżeli ktokolwiek dowie się o tem, obadwa zginiecie. Idźcie precz!
 Mniej ściśle badała obudwóch rządzców.
 Mówiła im, że książę od pewnej osoby niepomyślną otrzymał wiadomość, że ta mocno go zmartwiła i od niej zachorował, że znając tę osobę, możnaby księcia do zdrowia przywrócić.
 Rządcy kazali śledzić po zamku, parku i okolicach, nikt nie mógł powiedzieć co się stało z Remym i Dyaną.