Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1349

 Henryk sam znał tajemnicę a nie było niebezpieczeństwa, aby ją odkrył.
 Godzien jakaś nowa a dziwna wiadomość obiegała po Chateau-Thierry; każdy podług swojego widzi mi się tłomaczył wypadek śmierci księcia.
 Nikt jednak, oprócz Katarzyny i Henryka, nie wiedział, że książę umarł.
 Nieszczęśliwy, nie odzyskał ani przytomności ani głosu, zgoła, żadnego znaku życia nie objawił.
 Król przerażony smutnym wrażeniem, chciał jak najprędzej wracać do Paryża; lecz królowa matka sprzeciwiła się temu i musiał w zamku pozostać.
 Doktorzy tłumnie przybyli; sam tylko Miron odgadł przyczynę złego i jego następstw, lecz jako prawdziwy dworak, zamilczał o niej, osobliwie gdy się spojrzeniem poradził Katarzyny.
 Pytano ze wszystkich stron, a on odpowiadał, że zapewne książę Andegaweński wielkich doznał zmartwień i niepowodzeń.
 Tym sposobem nic nie narażał.
 Kiedy Henryk III-ci zapytał go w tym względzie:
 — A co? czy książę będzie żył?
 — Za trzy dni powiem Waszej królewskiej mości — odpowiedział lekarz.