Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1355

pozwól podziękować za dobroć twoję, za cierpliwość i miłość dla biednego szaleńca.
 Joyeuse spojrzał w twarz brata; spojrzał jak człowiek, który rozczuleniem na drugim wymódz coś pragnie.
 Lecz Henryk i na rozczulenie był nieporuszonym i tylko smutnym odpowiedział uśmiechem.
 Joyeuse uścisnął brata i odejść pozwolił.
 — Niech idzie — rzekł do siebie — wszystko jeszcze nie skończone i choćby się najbardziej śpieszył, jeszcze go dogonię.
 Poszedł więc do króla, który w łóżku jadł śniadanie, mając przy sobie Chicota.
 — Jak się masz? — rzekł Henryk III-ci do admirała — cieszy mnie, że cię widzę, myślałem, że po trudach podróży cały dzień spać będziesz. Jakże się miewa brat mój?
 — Niestety, Najjaśniejszy panie, nic o nim niewiem, ale przychodzę mówić o moim bracie.
 — O którym?
 — O Henryku.
 — Czy zawsze chce zostać mnichem?
 — Więcej, niż kiedykolwiek.
 — I przywdziewa sukienkę?
 — Tak, Najjaśniejszy panie.
 — Ma słuszność, mój kochany.