Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1359

 W pięć minut potem drzwi się otwarły i poproszono admirała do pokoju, przeznaczonego na rozmowę z zakonnicami.
 Piękna i wysoka kobieta, nisko skłoniła się admirałowi, który to samo uczynił, jako człowiek światowy i religijny zarazem.
 — Pani — rzekł — król wie żeś przyjęła, lub przyjmujesz do twojego zakonu osobę, z którą mam potrzebę mówienia. Racz więc pozwolić, abym się widział z tą osobą.
 — Jakie nazwisko tej damy?
 — Nie wiem pani.
 — Jakżeż zadosyć uczynię pańskiemu żądaniu?
 — Jak najłatwiej. Kogoś pani do klasztoru przyjęła od miesiąca.
 — Bardzo wątpliwie wskazujesz mi pan tę osobę — rzekła przełożona — dlatego nie będę mogła przychylić się do żądania jego.
 — Dlaczego?
 — Bo od miesiąca nie przyjęłam nikogo wyjąwszy dziś rano.
 — Dziś rano?
 — Tak, Mości książę, i pojmujesz zapewne, ze twój przyjazd we dwie godzin po jej przybyciu, wygląda jakby pogoń i mówić z nią dla tego pozwolić nie mogę.