Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1360

 — Proszę cię, pani.
 — Niepodobna.
 — Pokaz mi ją, tylko.
 — Niepodobna, powiadam... Prócz tego, nazwisko twoje dostateczne, aby ci dom mój otworzono, ale by mówić z kimkolwiek oprócz zemną, na to potrzeba pozwolenia królewskiego.
 — Oto jest pozwolenie — odpowiedział Joyeuse, wydobywając list króla.
 Przeorysza przeczytała go i skłoniła się.
 — Niech się spełni wola Jego królewskiej mości, nawet choćby się sprzeciwiała regułom zakonu.
 I skierowała się ku dziedzińcowi klasztoru.
 — Teraz pani — rzekł Joyeuse zatrzymując ją z grzecznością — widzisz, że mam prawo, lecz lękam się nadużycia lub błędu; może ta kobieta nie jest tą, której szukam, racz mi więc wprzódy powiedzieć kiedy przybyła, jak przybyła i kto jej towarzyszył.
 — Wszystko to zbyteczne, mości książę — odpowiedziała przeorysza — nie mylisz się wcale, ta pani, która dopiero co dziś rano przybyła, a na którą czekaliśmy dni piętnaście, ta pani, którą mi poleciła mająca nademną władze osoba, jest tą, z którą książę de Joyeuse potrzebuje mówić.