Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1368

 — Umarł!... — powtórzył król — mój brat! mój brat!
 — Jedyny następca tronu francuzkiego — dodała Katarzyna, która opuściwszy łoże umarłego, zbliżyła się do syna żyjącego.
 — O! — rzekł Henryk III-ci — ten tron za obszerny dla bezpotomnego króla; korona za wielka na jednę głowę... Nie ma dzieci... Nie ma następców, któż ją posiędzie?
 Kiedy kończył te wyrazy, hałas rozległ się po salach i schodach.
 Nambu wpadł do pokoju donosząc:
 — Jego wysokość książę Gwizyusz.
 Król zmięszany tą odpowiedzią, na pytanie jakie zadał, zbladł, powstał i spojrzał na matkę, Katarzyna była bledszą od syna.
 Na wiadomość strasznego nieszczęścia, jakie los zapowiadał jej plemieniowi, pochwyciła króla za rękę i rzekła.
 — Oto niebezpieczeństwo, ale nie obawiaj się niczego, ja jestem przy tobie.
 Syn i matka pojęli się w trwodze i groźbie.
 Książę wszedł ze swojemi wodzami, ze wzniesionem czołem, a oczy jego szukały, czy króla, czy umarłego księcia z pomieszaniem niejakiem.
 Henryk III-ci stojąc z ową powagą, która w pewnych chwilach była mu wrodzoną, zatrzymał