Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/138

 — Otóż moja poczciwa kobiecino, ten który odbywał przegląd jest poprostu księciem Nogaret de Lavalette d’Epernon, parem Francyi, jeneralnym dowódzcą królewskiej piechoty i nieco więcej królem jak sam Najjaśniejszy pan. No, i cóż pani na to?
 — Jeżeli to był on, to nam wielki zaszczyt wyświadczył.
 — A słyszałaś pani, jak mówił: „krwi boska“.
 — El... e!.... — zawołała pani Fournichon, która już wiele nadzwyczajnych rzeczy widziała, a której zaklęcie „krwi boska”, już nieco było znane.
 Teraz, sądzić można, jak niecierpliwie oczekiwano 26 października.
 Dnia 25 wieczorem, wszedł jakiś mężczyzna i złożył na bufecie Fournichona dosyć ciężki worek.
 — Oto zapłata za ucztę na jutro zamówioną — powiedział.
 — A po ile na osobę? — spytali razem oboje małżonkowie.
 — Po sześć liwrów.
 — Więc współziomkowie pana oficera raz tylko obiadować tutaj będą?
 — Raz tylko.