Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/141

 Zresztą, sobie musiał przypisać całą winę, bo nie powinien był wchodzić do Paryża w kapeluszu ozdobionym piękną zapinką.
 O czwartej już czterdziestu współziomków kapitana rozgościło się w oberży państwa Fournichon.
 — Dziwna rzecz! — rzekł gospodarz do małżonki, to sami gaskończycy.
 — A cóż w tem dziwnego widzisz? — odpowiedziała jejmość — wszakże kapitan powiedział, że przyjmuje tu swoich współziomków?
 — Cóż ztąd?
 — Skoro sam jest gaskończykiem, to przecież i jego ziomkowie także muszą być gaskończykami.
 — Prawda, masz słuszność — rzekł gospodarz.
 — Alboź to pan d’Epernon nie pochodzi z Tuluzy?
 — Prawda, prawda; ty więc zawsze go masz za pana d’Epernon?
 — Alboż mu się nie wymknęło trzy razy to sławne: krwi boska?
 — Wymknęło mu się sławne krwi boska? — spytał niespokojny Fournichn — cóż to takiego?
 — Niedołęgo!.. to jego ulubione zaklęcie.