Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/144

 — A widzisz, i tak ciągle szedłeś bez kapelusza?...
 — Rzecz bardzo prosta.
 — Nie sądzę.
 — Owszem, i zaraz się o tem przekonasz. Ojciec mój ma parę dzielnych koni, które tak wysoko ceni, że gotówby wydziedziczyć mię, z powodu nieszczęścia, jakie mię spotkało.
 — A cóż to za nieszczęście?
 — Przejeżdżałem jednego z nich, w tem nagle ktoś strzelił przy mnie z muszkietu; koń mój przeląkł się i uniósł prosto ku Dordonie.
 — I wskoczył w nią.
 — Najzupełniej.
 — Z tobą?...
 — Nie; szczęściem miałem czas zsunąć się na ziemię, inaczej byłbym razem z nim utonął.
 — A! to biedne zwierzę utonęło?...
 — Dla Boga! przecież wiesz, że Dordona ma pół mili szerokości.
 — I cóżeś począł?...
 — Wtedy, postanowiłem niewracać już do domu, i jak można najdalej uciekać przed gniewem ojca.
 — A twój kapelusz?...
 — Czekaj no... cóż u dyabła, mój kapelusz spadł.