Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/145

 — Razem z tobą?
 — Nie, ja nie spadłem; ja się tylko na ziemię zsunąłem; Picorney nigdy z konia nie spada, Picorneye jeszcze w pieluchach są masztalerzami.
 — Wiem — rzekł Sainte Maline — ale twój kapelusz?
 — A!... mój kapelusz?...
 — Tak.
 — Mój kapelusz, jak powiedziałem, spadł; pobiegłem za nim, jako za jedynym moim zasobem, gdyż wyszedłem bez pieniędzy.
 — A jakimże sposobem kapelusz mógł ci dostarczyć zasobów?..
 — zagadnął Sainte-Maline, aby przywieść Picorneya do ostateczności.
 — Krwi boska!... nawet wielkich zasobów!.. Wyznać ci winienem, że pióro przy tym kapeluszu przypięte było wielkim brylantem, który niegdyś Cesarz Karol V., darował mojemu dziadowi, gdy przejeżdżając z Hiszpanii do Flandryi, zatrzymał się w naszym zamku.
 — A!... ha!... sprzedałeś więc zapinkę wraz z kapeluszem?... No mój kochany, powinieneś być bogatszy od nas wszystkich, i z tych pieniędzy trzeba było kupić sobie drugą rękawiczkę, bo masz nie jednakowe ręce; jedna biała jak u kobiety, druga czarna jak u murzyna.
 — Czekaj że; w chwili gdy się obróciłem szu-