Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/148

 — A i owszem — mruknął Picorney — skoro się pan mną nie zajmujesz, to niemam nic więcej do powiedzenia.
 — A!... panie — rzekł pełen pojednawczych zamiarów Eustachy Miradoux do Ernautona de Carmainges — nie jesteś pan grzeczny dla naszego ziomka.
 — A pan po co u dyabła wtrącasz się?... — odparł coraz bardziej rozdrażniony Ernauton.
 — Masz pan słuszność — kłaniając się, odpowiedział Miradoux — to do mnie nienależy.
 I wykręciwszy się na piętach, poszedł do swojej Lardille, która siedziała w kącie przy wielkim kominie; lecz ktoś mu zastąpił drogę.
 Był to Militor.
 Obie ręce trzymał za pasem, a na ustach miał uśmiech szyderczy.
 — Słuchajcie no ojczymie — zaczął nic dobrego.
 — Co?
 — I cóż wy na to?
 — Na co?
 — Na sposób obejścia się z wami tego jegomości?
 — Hę?
 — Nieźle z was zadrwił.