Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/149

 — A! toś ty to uważał?... — rzekł Eustachy usiłując iść dalej.
 Lecz Militor zapobiegł temu i znowu zastąpił mu drogę.
 — Nie tylko ja, ale i wszyscy inni — mówił dalej Militor — patrzcie, jak się z was śmieją.
 Śmiano się rzeczywiście, ale niewiadomo czy z nich, czy też z czego innego.
 Eustachy poczerwieniał jak rozpalony węgiel.
 — No, no, ojczymie, nie zasypiajcie sprawy — powiedział Militor.
 Eustachy wyciągnął się jak tylko mógł i przystąpił do pana Carmainges.
 — Utrzymują, mój panie — rzekł — żeś pan miał zamiar obrazić mię?
 — Kiedy?
 — Przed chwilą.
 — Pana?
 — Mnie.
 — I któż to tak utrzymuje?
 — Ten pan — odpowiedział Eustachy pokazując na Militora.
 — To ten pan — rzekł Carmainges, dobitnie wymawiając wyraz „pan” — to ten pan, jest dudek.