Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/150

 — Co! co! zawołał wściekły Militor.
 — Ostrzegam go — mówił dalej Carmainges — aby mię nie dziobał, bo inaczej to mu przypomnę rady pana de Loiguac.
 — Pan de Loignac nie powiedział, że jestem dudkiem.
 — Prawda, ale powiedział, że jesteś osłem; czy to lepsze?... Ale dla mnie to wszystko jedno; bo jeżeli pan jesteś osłem, to cię okiełznam; jeżeli zaś dudkiem, to ci piórka oskubię.
 — Panie, odezwał się Eustachy, jest to mój pasierb; przez wzgląd na mnie, chciej go pan lepiej traktować.
 — A! to w ten sposób bronicie mię ojczymie?
 — zawołał Militor w rozpaczy — skoro tak, to się sam lepiej bronić potrafię.
 — Do szkoły, dzieciaku, do szkoły! — rzekł Ernauton.
 — Do szkoły?.. — wrzasnął Militor przystępując do pana de Carmainges z podniesioną pięścią — mam lat siedmnaście, czy pan rozumiesz?...
 — A ja, dwadzieścia pięć — rzekł Ernauton — i dla tego ukarzę cię według twojej zasługi.
 To mówiąc schwycił go za kołnierz i za pas, podniósł w górę i niby jaką paczkę przez okno