Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/151

wyrzucił na ulicę, a Lardille tymczasem wrzeszczała, aż się mury trzęsły...
 — Teraz — spokojnie dodał Ernauton — ojczyma, macochę, pasierba i całą, rodzinę na miazgę potłukę, jeżeli mię jeszcze raz zaczepią.
 — Na honor — rzekł Miradoux — sądzę, że ten człowiek ma słuszność, po co go niepokoić?
 — A! ty nędzniku, pozwalasz bić twojego syna — zawołała Lardille, przystępując do Eustachego, i wstrząsając swe rozpuszczone włosy.
 — La, la, la — rzekł Eustachy — bądź spokojna, będzie miał na drugi raz naukę.
 — Cóż to znowu!.. czy tu ludzi wyrzucają za okna?... — wchodząc zawołał jakiś oficer — cóż u dyabła! kto się podobnych żartów dopuszcza, powinien przynajmniej zawołać: „na bok!”
 — Pan de Loignac!... zawołało na raz dwadzieścia głosów.
 — Pan de Loignac — powtórzyli czterdziestu pięciu.
 Na to imię, w całej Gaskonii znane, każdy powstał i zamilkł.

---