Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/154

 Gruby wziął go w obie ręce.
 — A ja — odezwał się po cichu, czy dostanę także jaki posiłek? kaź mi co podać Pertinaxie, bo umieram z głodu.
 To wezwanie, mimo całej poufałości swojej, bynajmniej nie zdziwiło tego, do kogo się stosowało.
 — Dołożę ku temu wszelkich starań — odpowiedział, lecz dla większej pewności, sam się o tem przekonaj.
 — Hm! — markotnie odparł lokaj — to mię wcale nie uspakaja.
 — Czy już nie masz nic zgoła przy sobie? — spytał Pertinax.
 — W Sens przejedliśmy ostatni nasz talara.
 — Ba! to postaraj się cośkolwiek zamienić na pieniądze.
 Zaledwie to powiedział, a zaraz na ulicy i następnie na progu oberży dało się słyszeć wołanie:
 — „Kupuję stare żelaztwo! kto sprzedaje stare żelaztwo!”
 Na to wołanie, pani Fournichon pobiegła ku drzwiom, a jej małżonek pompatycznie ustawiał na stole pierwsze dania.
 Kuchnia pana Fournichon musiała być wyborna, sądząc z okazanego jej przyjęcia. Four-