Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/155

nichon widząc, że nie poradzi wszystkim komplementom, jakiemi go obsypano, zapragnął podzielić się niemi ze swoją małżonką.
 Lecz nadaremnie szukał jej oczami, znikła bowiem.
 Wołał więc:
 — Cóż ona robi? — i spytał kuchcika widząc, że żona nie wraca.
 — A! panie, złoty handel — odpowiedział kuchcik. Sprzedaje wszystko pańskie stare żelaztwo za nowe pieniądze.
 — Ale spodziewam się, że ani mój wojenny pancerz, ani też przyłbicę? — zawołał Fournichon rzucając się ku drzwiom.
 — E nie, nie — powiedział Loignac, wszakże dekret królewski zabrania sprzedaży broni.
 — Nic nie szkodzi, pomyślał Fournichon i pobiegł ku drzwiom.
 Małżonka jego wracała z miną tryumfującą.
 — No! i cóż ty to? — spytała patrząc na przerażonego męża.
 — Oto, ostrzeżono mię, że sprzedajesz broń moję.
 — Cóż ztąd?
 — A ja nie chcę jej sprzedawać!