Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/160

 — Panowie, ponieważ traf łączy tu czterdziestu pięciu ziomków, wychylmy zatem kielich tego hiszpańskiego wina za pomyślność zgromadzonych!
 Projekt ten przyjęto szalonemi oklaskami.
 — Wszyscy są po większej części pijani — rzekł Loignac do Ernautona — teraz najstowniej byłoby opowiedzieć każdemu jego historyę, ale niemamy na to czasu.
 A podnosząc głos dodał:
 — Hola!. mości Fournichon, każ stąd wyjść wszystkim kobietom, dzieciom i lokajom.
 Lardille wstała złorzecząc, bo nieskończyła jeszcze deseru.
 Militor nie ruszył się.
 — Czy słyszano mię tam? — spytał Loignac, spoglądając w sposób nie cierpiący żadnej odpowiedzi. Dalej, do kuchni panie Militor!
 Po upływie kilku chwil tylko czterdziestu pięciu biesiadników i pan de Loignac pozostali w sali.
 — Panowie — rzekł ten ostani — każdy z was wie a przynajmniej domyśla się, kto go przywołał do Paryża... Dobrze, dobrze, nie wymieniajcie tu jego nazwiska. Wiecie kto, dosyć mi na tem. Wiecie także, żeście przybyli aby mu być posłusznymi.