Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/162

 — Czekaj-że.
 — To ja chyba źle zrozumiałem.
 — Czekaj-że uparta głowo.
 Jedni zamilkli przejęci ciekawością, drudzy przejęci niecierpliwością.
 — Nie powiedziałem panom dotąd, kto będzie waszym panem...
 — Tak jest — rzekł Sainte-Maline — ale nadmieniłeś pan, że będziemy mieli pana.
 — Każdy ma pana — zawołał Loignac — lecz jeżeli jesteście tyle dumni, że niechcecie poprzestać na tym któregoście wymienili, szukajcie wyżej, nie tylko nie zabraniam wam tego, ale nawet upoważniam.
 — Król? — zcicha zapytał Carmainges.
 — Sza!.. — przerwał Loignac — przybyliście tutaj aby być posłusznymi, bądźcież zatem; tymczasem bądź łaskaw panie Ernauton przeczytaj mi na głos ten rozkaz.
 Ernauton zwolna rozwinął pargamin, który mu podał pan de Loignac i czytał głośno:
 „Rozkazujemy panu de Loignac, aby objął dowództwo nad czterdziestu pięciu szlachty, których powołaliśmy do Paryża za zezwoleniem Jego królewskiej mości.
 „Nogaret de la Valette, książę d’Epernon“.