Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/166

kliwie spojrzał na śpieszącego ku niemu, lecz widząc, że ten niesie towar, stanął.
 — Co żądasz przyjacielu? — zapytał.
 — Co żądam!... — przebiegle odpowiedział lokaj — oto pragnę zrobić z tobą interes.
 — Dobrze! tylko śpiesz się.
 — Czy ci pilno?
 — Tak jest.
 — No! co u dyabła, przecież pozwolisz mi odetchnąć?...
 — Zapewne, ale oddychaj prędko, bo na mnie czekają.
 Kupiec widocznie niedowierzał lokajowi.
 — Skoro zobaczysz co ci przynoszę — powiedział sługa — to zapewne niezabraknie ci czasu, bo uważam, że trafiłem na amatora.
 — A cóż to przynosisz?
 — Przepyszną sztukę... robotę, która... ale niesłuchasz mię, widzę...
 — Owszem, lecz patrzę.
 — Na co?
 — Alboż to niewiesz, przyjacielu — powiedział człowiek z pancerzami — że handel zbroją jest zakazany edyktem królewskim?
 I znowu niespokojnie spojrzał w koło siebie.
 Lokaj osądził za rzecz właściwą udawać, że nie wie o niczem.