Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/168

 — Cóż znowu, jesteśmy duszą, i ciałem francuzi.
 — Tak, ale hugonoci?
 — Dzięki Bogu, katolicy również jak sam nasz ojciec święty — rzekł Samuel zdejmując czapkę — ale tu nie o to chodzi; spojrzyj-no na ten pancerz.
 — Chodźmy pod mur; na ulicy zanadto jesteśmy widoczni.
 Mówiąc to podeszli pod dom mieszczański, w którego oknach wcale światła widać nie było.
 Drzwi tego domu umieszczone były pod gankiem, nad którym wznosił się balkon. Znajdująca się pod nim kamienna ławka, stanowiła jedyną jego ozdobę, łącząc w sobie przyjemność z pożytkiem, gdyż przechodnie zwykle po niej dosiadali swych koni lub mułów.
 — Obaczmyż ten kirys — powiedział kupiec, gdy weszli pod ganek.
 — Oto jest.
 — Czekaj-no... słyszę jakiś ruch w tym domu.
 — Nie... to naprzeciwko.
 Kupiec obejrzał się.
 Naprzeciwko rzeczywiście znajdował się