Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/169

dom dwu piętrowy, na którego drugiem piętrze, ukazywało się niekiedy przelotne światełko.
 — Spieszmy się — rzekł kupiec dotykając pancerza.
 — A co! jaki ciężki! — rzekł Samuel.
 — Stary, masiw, niemodny.
 — Prawdziwe arcydzieło.
 — Dam sześć talarów, chcesz?
 — Jakto!.. sześć talarów!.. a tam dałeś dziesięć za lichy i stary napierśnik?
 — Sześć talarów, bierzesz czy nie?... — powtórzył kupiec.
 — Ależ przypatrz się ozdobom!...
 — Ja sprzedaję na wagę, cóż mię obchodzą ozdoby.
 — O! ho!.. ze mną targujesz się — rzekł Samuel — a tam to zapłaciłeś ile chciano.
 — Dodam jeszcze talara — niecierpliwie odparł kupiec.
 — Tu same ozdoby warte czternaście talarów.
 — No... kończmy żywo, albo wcale nie kończmy.
 — Dziwny z ciebie kupiec — powiedział Samuel; ukrywasz się z twoim handlem; przekraczasz rozkazy królewskie, a targujesz się z poczciwymi ludźmi.