Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/172

 — Zdaje mi się, mój panie, że kupujesz zbroje.
 — Nie, proszę pana — odpowiedział nieszczęśliwy kupiec — to tylko przypadkiem i dlatego, że mi się sposobność nastręczyła.
 — W takim razie, jest to i dla mnie równie pomyślny wypadek!...
 — Z powodu? — spytał kupiec.
 — Wystaw sobie, że mam tu pod ręką mnóstwo starego żelaztwa, z którem nie wiem co robić.
 — Nic przeczę, ale na teraz, widzisz pan, mam już tyle, że więcej zabrać niemogę.
 — Jednakże, ja ci chcę pokazać moje zapasy.
 — To napróżno, panie, bo nie mam pieniędzy.
 — Nie turbuj się, ja ci skredytuję, bo wyglądasz na bardzo poczciwego człowieka.
 — Dziękuję... czekają na mnie.
 — Dziwna rzecz... ale zdaje mi się, że cię gdzieś widziałem! — rzekł mieszczanin.
 — Mnie? — powiedział kupiec, napróżno usiłując drżenie powstrzymać.
 — Obejrzyj-no ten hełm — rzekł mieszczanin, przyciągając długą nogą zapowiedziany