Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/173

przedmiot, gdyż niechciał ustąpić z okna z obawy. aby mu kupiec nie umknął.
 I z balkonu podał hełm kupcowi.
 — Pan mię znasz... — odezwał się tenże — to jest, panu się zdaje, że mię znasz...
 — Pewny jestem, że cię znam. Wszak jesteś?...
 Mieszczanin niby sobie przypominał; kupiec stał i czekał.
 — Wszak jesteś Mikołaj?...
 Twarz kupca zmieniła się, hełm drżał mu w ręku.
 — Mikołaj — powtórzył on.
 — Mikołaj Trouchu, tandeciarz z ulicy Cossonerie.
 — Nie, nie — odparł kupiec, uśmiechając się i oddychając swobodniej.
 — Mniejsza o to, dobrze ci z oczu patrzy, trzeba więc, abyś kupił u mnie całkowitą zbroję: pancerz, naramienniki i miecz.
 — Pamiętaj pan, że to zakazany handel.
 — Wiem, ten z którym tu się targowałeś przed chwilą, powiedział to dosyć głośno.
 — Pan słyszałeś?...
 — Doskonale, dobrze mu nawet zapłaciłeś i dlatego właśnie powziąłem myśl zabrania z tobą znajomości; lecz bądź spokojny, nieoszukam cię;