Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/174

wiem, co to jest handel, bo sam długi czas także byłem kupcem.
 — A! a co pan sprzedawałeś?
 — Co sprzedawałem?
 — Tak jest.
 — Łaskę.
 — Dobry towar, mój panie.
 — To też zrobiłem na nim majątek, bo jak widzisz, jestem obywatelem.
 — Winszuję panu.
 — Ztąd pochodzi, że lubię żyć spokojnie, dlatego sprzedaję wszystkie moje żelaztwo, bo mi zawadza...
 — Rozumiem.
 — Są tam jeszcze nanożniki i rękawice.
 — Ale ja ich nie potrzebuję.
 — Ani ja także.
 — Wezmę tylko pancerz.
 — To więc same tylko pancerze kupujesz?...
 — Tak jest.
 — Śmieszna rzecz, skoro wszystko sprzedajesz na wagę, bo tak przynajmniej powiedziałeś, a co żelazo to żelazo...
 — Prawda, ale widzisz pan, już to takie moje uprzedzenie.
 — Jak chcesz, kup pancerz, albo raczej masz słuszność, idź, i nic nie kupuj.