Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/175

 — A to dlaczego?..
 — Bo za naszych czasów, zbroja każdemu potrzebna.
 — Jakto! podczas pokoju?
 — Mój kochany, gdybyśmy mieli pokój, pewnoby nie handlowano pancerzami! Mnie takich rzeczy mówić nie trzeba.
 — Panie?..
 — Jeszcze tak potajemnie.
 Kupiec zabierał się do odejścia.
 — Ale, doprawdy — powiedział mieszczanin — im dłużej wpatruję się w ciebie, tem pewniejszy jestem, że cię znam. Nie, ty nie jesteś Mikołaj Trochu, ale mimo to, znam cię...
 — Cicho!
 — A jeżeli kupujesz pancerze...
 — To co?
 — To zapewne dla spełnienia dzieła Bogu przyjemnego.
 — Milcz pan.
 — Zachwycasz mię — rzekł mieszczanin wyciągając z balkonu ogromną rękę, której dłoń objęła dłoń kupca.
 — Lecz któż pan u dyabła jesteś? — spytał tenże czując, że mu rękę ściśnięto niby kleszczami.
 — Jestem Robert Briquet, zwany postra-