Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/179

wolno ci jeszcze cofnąć się, jeżeli sobie niewierzysz.
 — Ba!... — odpowiedział Briquet — widziałem ja już nie jednego: „Et non intremuit medulla mea” — zadeklamował — a!.. przepraszam, może nie umiesz po łacinie?
 — A pan umiesz?
 — Jak widzisz.
 — Uczony, śmiały, silny, bogaty, to mi dopiero człowiek? — rzekł Poulain sam do siebie — no, wejdźmy.
 I wprowadził Briqueta w olbrzymie drzwi pałacu Gwizyuszów, które otworzyły się za trzeciem klamki bronzowej poruszeniem.
 Dziedziniec zapełniali gwardziści i ludzie w płaszcze owinięci, którzy jak mary po nim przebiegali.
 W pałacu nie widać było najmniejszego światła.
 Ośm osiodłanych i okiełznanych koni czekało w rogu dziedzińca.
 Na łoskot otwierających się drzwi, wielu z pomiędzy tych ludzi obróciło się i uszykowało w szereg, dla przyjęcia nowo przybyłych.
 Wtedy Mikołaj Poulain pochylił się do ucha