Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/184

 — Bardzo słusznie — odparł Briquet, a wiadomo panu, że wrodzona skromność moja już ten zarzut przewidziała.
 — Sprawiedliwie przyznać panu winienem, żeś człowiek skończony.
 — Odchodzę zatem — mówił znowu Briquet, szczęśliwy, że jednego wieczoru widziałem tylu dzielnych obrońców Unii katolickiej.
 — Czy pan chcesz, abym cię odprowadził? — spytał Poulain.
 — Nie, dziękuję, nie warto zachodu.
 — Ale, przy drzwiach mogą panu robić trudności; jednak, z drugiej strony znowu, czekają na mnie.
 — Alboż nie macie hasła, za któremby można było wyjść? Wszak sam rozsądek, panie Mikołaju, nakazuje taką ostrożność.
 — Owszem, mamy.
 — A więc, udziel mi je.
 — W rzeczy samej, ponieważ wszedłeś...
 — I ponieważ jesteśmy przyjaciółmi.
 — Zgoda; powiedz tylko: „Parma i Lotaryngia”.
 — Odźwierny otworzy mi?
 — Natychmiast.
 — Bardzo dobrze, dziękuję. Wracaj do twoich zatrudnień, ja wrócę do moich.