Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/209

 — O kimże Wasza królewska mość mówi? — spytał książę.
 — Powinienbyś być do niego podobny, d’Epernon.
 — Ależ, powtarzam, niech wiem kogo Wasza królewska mość tak żałuje?
 — O! biedny Chicot, gdzież jesteś? D’Epernon wstał obrażony.
 — Cóż to! co czynisz? — rzekł król.
 — Uważam, że Wasza królewska mość ma dzisiaj dobrą pamięć; ale naprawdę, to nie dla wszystkich przyjemne.
 — Dlaczego?
 — Bo Wasza królewska mość może nie myśląc o tem, porównywa mnie z panem Chicot, a to porównanie bardzo mało mi pochlebia...
 — To źle mój Epernon, Z Chicotem porównać mogę tylko człowieka, którego kocham i który mię nawzajem kocha. On był rozsądnym i dobrym sługą.
 Tu Henryk westchnął głęboko.
 — Sądzę, że nie dla podobieństwa z panem Chicot, Wasza królewska mość uczyniłeś mię księciem i parem — rzekł d’Epernon.
 — Tylko nie obwiniajmy się wzajemnie — odparł król z tak złośliwym uśmiechem, że gaskończyk mimo całej przebiegłości swojej i bez-