Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/212

 — Chciałbym... bo może tym sposobem potrafiłbym Waszą, królewską, mość rozweselić.
 — Milcz książę; obrażasz Pana Boga!..
 — Chicot także był bezbożnym, a zdaje mi się, że mu to przebaczano.
 — Chicot żył wówczas, gdy się jeszcze z czegokolwiek śmiać mogłem.
 — W takim razie Wasza królewska mość niesłusznie żałuje go...
 — Dlaczego?
 — Jeżeli, Najjaśniejszy panie, nic już w Tobie śmiechu nie wzbudza, to Chicot mimo całej swojej wesołości, nicby ci nie pomógł.
 — Ten człowiek do wszystkiego był dobrym, to też nie tylko jego dowcipu żałuję.
 — A czegóż przecie? bo zapewne nie twarzy, gdyż pan Chicot był bardzo brzydki.
 — Ale mądre rady dawał.
 — Ha!.. widzę, że gdyby żył, to tyś go Wasza królewska mość zrobił Wielkim kanclerzem, jakeś tego mnicha zrobił przeorem.
 — Nie żartuj-no książę, proszę cię, z osób, które mi swej przychylności dowodziły i dla których sam miałem ją nawzajem, Chicot, od czasu skonu swojego, jest dla mnie świętym, jak każdy prawdziwy przyjaciel i skoro nie mam ochoty śmiać się, nie lubię aby się drudzy śmieli.