Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/23

 Obejrzał się, aby zobaczyć śmiałka, który sobie tyle pozwala.
 Była to ręka Szwajcara.
 — Czy chcesz, abym cię zatłukł, karle?... — rzekł barczysty żołnierz.
 — Ach!.. jesteśmy otoczeni?... — zawołał Friard.
 — Zmykaj, kto może! — wołał Miton.
 I obaj, mając po za płotem wolną przestrzeń przed sobą, ruszyli z miejsca, ścigani szyderczem spojrzeniem i milczącym śmiechem człowieka o długich ramionach i nogach, który wreszcie straciwszy ich z oczu, zbliżył się do stojącego na widecie szwajcara.
 — Jak się zdaje, masz niezłą rękę, kolego? — rzekł.
 — Tak, panie, niezłą, wcale niezłą.
 — Tem lepiej, jest to bardzo ważna okoliczność, zwłaszcza, gdyby nadeszli lotaryńczycy, bo coś tak słychać.
 — Ale nie nadejdą.
 — Nie?
 — Wcale nie.
 — Dlaczegóż więc zamykają bramę? ja tego nic nie rozumiem.
 — Bo też nie trzeba żebyś rozumiał — odparł szwajcar nagłos śmiejąc się ze swojego żartu.