Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/236

 Przeszedłszy dziesięć kroków w ciemności, znalazł się na wewnętrznym dziedzińcu, w końcu którego wystawały kamienne schody.
 Schody te wiodły do obszernej izby, a raczej do rozległego korytarza.
 D’Epernon miał także klucz i od tego korytarza.
 Otworzył drzwi po cichu i zwrócił uwagę Henryka, na szczególne urządzenie, które natychmiast w oczy uderzało.
 Czterdzieści pięć łóżek zapełniało tę izbę, a w każdym z nich spał człowiek.
 Król spojrzał na te łóżka i na śpiących, a potem obrócił się do księcia i spytał ciekawie:
 — Cóż to za ludzie?...
 — Ludzie, którzy dzisiaj śpią, ale od jutra wówczas tylko spać będą, gdy kolej na nich przyjdzie.
 — I dlaczegóż to wówczas tylko?
 — Dlatego, abyś Wasza królewska mość spać mógł spokojnie.
 — Wytłómacz się jaśniej... Czyż ci ludzie są moi przyjaciele?
 — Wybrani przezemnie, Najjaśniejszy panie, niby ziarno z pomiędzy kąkolu; stróże nieustraszeni, którzy równie jak cień Twój, Najja-